Een week geleden kwamen we weer thuis. Naar de plek waar we zo naar verlangden.
Hoe graag we ook naar huis wouden, we hadden het niet op deze manier gewild.
Niet zonder Jolan, niet zonder onze grote draak. Het is stil.

Nu een week na die tijd, vinden we tijd en kracht voor een laatste blog.
Een blog met een dank jullie wel. Voor iedereen die de afgelopen tijd ons heeft gesteund. Een dank jullie wel voor iedereen die samen met ons hebben gehoopt op een andere afloop. Een dank jullie wel voor alle mooie acties die voor Jolan zijn gehouden. Een bedankje voor alle kaarten die we hebben ontvangen.
We kunnen niet verwoorden hoeveel steun en kracht we uit die dingen hebben gehaald. En hoewel we nooit op reacties hebben gereageerd hier op de blog, hebben we ze altijd gelezen. En ze waren een warm welkom.

Vrijdag hebben we Jolan zijn laatste eer bewezen.
Een te klein kistje die er niet had moeten staan. Een foto zoals hij had moeten zijn, gezond en wel. De ketting over de kist die veel te lang is voor een 3 jarige peuter.
Fleurig waren de boeketten, precies zoals Jolan. Fleurig was de kleding die mensen droegen waar we om gevraagd hadden, precies zoals Jolan. Passend was de muziek, waar Jolan ook zo van hield.

Het valt me zwaar om het volgende te typen...
Zaterdag 17 Oktober...
Ik ben Utrecht centrum in geweest met een vriendin. Jolan had een slechte nacht gehad en hij was moe. Hij heeft het grootste deel van de dag geslapen.
Frank kwam geregeld kijken, maar Jolan sliep veel. De artsen waren niet super bezorgd, Jolan had er vele malen slechter bij gelegen.
En toen rond 17 uur. De artsen waren wat met de beademing bezig, omdat deze niet helemaal lekker liep. En voor Frank het goed besefte waren ze plotseling bezig met reanimeren en kwamen er een hoop personeel binnen stuiven.
Maar het mocht niet baten.
5/10 minuten later kwam ik terug. In de wetenschap dat ik mijn grote draak kwijt was.
Hij lag erbij als Jolan. Geen slangetjes, geen beademing. Hij was mijn Jolan. Hij kon elk moment zijn ogen open doen..... maar dat gebeurde niet. Nooit meer.
 

En nu zijn we thuis. Met ons drieën.
Met de grote draak in ons hart. Voor altijd in ons hart en waarschijnlijk ook bij vele anderen.

Ik hoef nu niet meer te zeggen, we houden jullie op de hoogte.
Maar ik zeg wel voor een laatste keer: bedankt.

Frank, Alja en Tristam.